Bazen sadece üzülmek istediğin için üzülürsün… Huzursuz hayata o denli alışmışsındır ki, mutlu olduğun anlarda, bu sükunet rahatsız eder seni. Bir olay olmalı ve o alıştığın durumu tekrar yaşatmalı... Ya senden ya karşındakinden gelir eylem… Üzülürsün…Ve suçlu aramaya başlarsın, bazen kendine kızar, bazen karşındakini suçlarsın… Bir taraftan içindeki hüzün keyif verir! Sonuç; huzursuzsundur... Mutluluk tablosu yıkılmıştır... Hep deriz, ‘’mutluluğu ve huzuru arıyorum’’ diye... Gerçekten öyle midir? Bir düşünün, güzel ve yolunda giden hayatınızda kaç defa endişeye kapıldınız? Mutluluğu kaybetme endişesiydi belki bu size göre, ya da alışık olmadığınız bu duruma verdiğiniz tepki! Neyi neden yaşadığımızı sorgulamıyorsak, anlamıyorsak şayet, aynı hikayeyi tekrar tekrar yaşarız farklı isimlerle, farklı kişilerle. Oysaki her cevap bizde, kendimizde. Tespit et arın!

Sevgilerimle... ayNUR